قطر امروز از نگاه نگارنده، آوردگاه قدرت نرم جمهوری اسلامی در مقابل امپراتوری تا بُن دندان مسلح به سلاح نرمِ رسانه ای دنیا بود

به گزارش گیل همتا

محدثه فردی در یادداشتی نوشت، این روزها که نام ایران را در صدر اخبار جهان می‌شنویم، به خود می بالیم که ایرانِ مستعمره نظام دو قطبی گذشته، دمار از روزگارِ مدعیان دانشمندانِ پوشالی سیاسی جهان درآورده، آنانی که به خیالِ خود با تکیه بر نظام سرمایه داری ردای توهمِ کدخدایی را با خود به یدک می‌برند اما بیش از ۴٠ و اندی سال است که خواب و خیالشان شده، ایرانِ مظلوم و مقتدر منطقه.

فارغ از محتوای حوادث، همین یک نکته که تمام فکر و ذکر مدعیان پوشالی نظامِ جنگلِ تک قطبیِ بین الملل، ایران است و ولاغیر، یعنی ایران مظلوم و مقتدرِ ما کاری کرده است کارستان! که نه نتها بوش و بایدن و ترامپ و دیگر مزاحمان بین الملل را به ستوه آورده بلکه مدعیان خدایی اندیشکده های نظام سرمایه داری را نیز به تحیر واداشته است.

مهندسان و نسخه پیچان امروزیِ نظام بین الملل که در گذشته آنان را استعمارگران روبه صفت خطاب میکردیم دیگر مانده اند چه کنند تا این نظامِ مردم سالارِ مظلوم و مقتدر را از پای درآورند، از جنگ گرفته تا تفرقه و نزاع داخلی، از شعب ابی طالب گرفته تا جنگ های نیابتی، از انقلاب پوشالی مخملی گرفته تا تحرکات قومی قبیله ای، از پنهان شدن پشت مولفه های هیجان برانگیزی چون قومیت و انقلاب زنانه گرفته تا التهابات زیست محیطی، از دروغ گویی های رسانه ای گرفته تا به خیال خود جریانِ خانمان برانداز تحریف، از موج سواری بر التهابات مرزی گرفته تا حملات سایبری، از کشتار کاپشن صورتی ها گرفته تا القای «کارخودشان است» همه را در باره این نظام و مقتدر آزموده اند و به خیالات محاسباتی خود باید جواب می گرفتند.

یک روز راهپیمایی های ما و شعار مکتبی «مرگ بر امریکای» ما را به سخره می‌گرفتند و امروز یک دنیا به نام مکتب توحیدی اسلام به برکت خون کودکانِ غزه به نام علی اصغر امام حُسین آن هم به جرم الگو گرفتن از انقلاب پیر خُمین، به بپاخاسته و شعار «الموت الاسرائیل و الموت الامریکا » را در قلب اروپا و آمریکا طنین انداز کرده و دنیا را با حقیقت توحید آشنا کرده اند آیا این نامش بیداری اسلامی نیست؟ این نامش نفوذ و دفاع نرم جمهوری اسلامی نیست؟!

راستش از رسانه ها که بازی قطر را دنبال میکردم و نوای «الموت الاسراییل» را در آوردگاه های سیاسی که میشنیدم با خود گفتم، چه خدای صادقی داریم که می‌فرمایند «والله خیر الماکرین» انگار همین دیروز بود که آوردگاه ورزشی را علیه جمهوری اسلامی ایران به خط کرده بودند تا مثلا دنیای دروغینِ غیر سیاسی را به دنیای واقعی سیاست زدگیِ بدخواهان بشریت تبدیل کنند، مگر یادمان می‌رود چه رجزهای کودکانه ای از غفلت برخی فرزندان ملی پوشمان برای جمهوری اسلامی خوانده اند و بر طبل شادمانه کوبیدند و فکر می‌کردند کار نظام تمام است.

حالا دنیا نظاره گر است، صدای حقیقت بشریت را، صدای توحید زیر بیرق سه رنگ ایران اسلامی را که برای دنیای بشریت خوش نوازی می‌کند، بانگ دوستی دو ملت ایران و فلسطین و کشورهای منطقه را که دنیا را متحیر کرده، از داخل متروها و گوشه کنار خیابان های قطر گرفته تا ورزشگاه های کشور میزبان که عرب و عجم را کنار هم دعوت نمود که بانگِ دوستی ملت های آزاده خواه را در دنیا مخابره کند.

از همدردی «طارمی» ملی پوش ما با ملت مظلوم غزه به راحتی گذر نکنیم، یادمان نمی‌رود قداره کشان چگونه دنبال یارگیری بودند از فرزندانِ ملی پوشِ ما در آوردگاه گذشته، یادمان نمی‌رود دنبال بازی با روح و روان ورزشکارانمان بودند که در میدانِ رزم و مبارزه ورزشی ببازانند پهلوانان این مرز پُر گوهر را.

حالا بنوازید نوای «ایران ایران» را و رجز بخوانید برای امپراتوری رسانه ای دنیا که تا بُن دندان مسلح به سراغ ملی پوشان ما آمده بودند تا به تاج و تخت خیالی شان دل خوش کنند. قطر امروز از نگاه نگارنده، آوردگاه قدرت نرم جمهوری اسلامی در مقابل امپراتوری تا بُن دندان مسلح به سلاح نرمِ رسانه ای دنیا بود.

القصه! ما ایرانی ها تاپای جان برای ایران هم میدویم، هم می‌جنگیم اما در برابر هیچ زورگویی سر خم نمی‌کنیم،
یک روز در میدانِ جنگ، یک روز در نبرد اقتصادی و یک روز هم در میدانِ فوتبالی که علی رغم ادعای سیاسی نبودنش کاملا سیاسی است، ببینید و ببالید این اهتزاز ِ پرچم ایران را که دنیا را به واسطه استقامت و اقتدارش متحیر کرده و به ستوه درآورده است، دنیا خوب می‌داند ایران را با صدای ترقه بازی اش و هیاهوهای خیالی اش نمی‌تواند زمین بزند، چرا که اینجا ایران است و سرزمین یکپارچه دلیران و تاریخ